آموزش استفاده از Event Viewer برای عیب‌یابی مشکلات سیستم

مشکل اصلی برنامه Event Viewer این است که گاهی اوقات می‌تواند گمراه کننده باشد. یک عالمه اخطار، خطا و پیام‌های اطلاعاتی نمایش می‌دهد که اگر کسی به خوبی از آن‌ها سر درنیاورد به اشتباه فکر خواهد کرد که مشکلی جدی برای سیستم‌اش پیش آمده‌است. در واقع این مورد خود توسط بعضی متخصصین کامپیوتر به روشی برای فروش خدمات تبدیل شده و طوری سیستم‌تان را عیب‌یابی می‌کنند مثل اینکه ایراد جدی دارد. آن‌ها به شما یاد می‌دهند که خطاهای اصلی و جدی را شناسایی کنید ولی همین خطا شاید اهمیت چندانی نداشته باشند. پس یادگرفتن کار با Event Viewer و شناختن خطاها و اخطارهای مهم آن بهترین راه برای جلوگیری از سردرگمی و سودجویی دیگران است.

 
آشنایی با واسط کاربری:

اگر برنامه Event Viewer را اجرا کنید خواهید دید که مثل خیلی از نرم‌افزارهای دیگر ویندور دارای سه بخش اصلی است و برخلاف اکثر برنامه‌ها در بخش سمت راست هم ابزارهای مهم و کاربردی دارد.

نوار سمت چپ دیدی پوشه‌وار از لیست اخطارهای سیستمی به شما می‌دهد. در اینجا می‌توانید اطلاعات چندین بخش را دریک پوشه جمع کرده و یکجا مشاهده کنید. برای مثال لیست اخطارها و اطلاعاتی که در پوشه Administrative Events قابل مشاهده هستند هم مربوط به بخش اخطارهای نر‌م‌افزاری و هم خطاهای سیستمی می‌شود.

قمست میانی هم لیست اتفاقات و اطلاعات را نمایش می‌دهد. در اینجا هم ‌میتوانید تمامی این اطلاعات را مرور کنید و هم می‌توانید با دوبار کلیک بر رویشان در پنجره‌ای مجزا به راحتی و باتسلط کامل در موردشان تحقیق کنید.

نوار سمت راست، همان‌طور که گفته شد حاوی ابزارهایی کاربردی برای ساخت پوشه‌های شخصی در سمت چپ، جداکردن بخش‌های موردنظر از سایرین و یا حتی زمانبندی برای انجام اعمالی منظم بر روی اطلاعات نمایش داده شده، موجود است.

بخش اصلی برنامه همان اتفاقات سیستم است که وسط نمایش داده می‌شوند و حاوی اطلاعاتی هستند که هم می‌توانند بسیار سرراست باشند و با کمی دقت می‌توانید به راحتی خطای بوجود آمده را رفع کنید. بعضی از این اخطارها هم بسیار مبهم هستند و حتی با جستجو در گوگل هم نمی‌توان به راحتی از دستشان خلاص شد. دسته‌بندی زیر انواع این اخطارها را نشان می‌دهد:

• عنوان Log؛ شاید در نسخه‌های پیشین تمامی اطلاعات در دو شاخه اطلاعات نرم افزاری (Application ) یا سیستمی ذخیره میشد اما امروزه تقریبا هر جزء از ویندوز برای خود Log منحصر بفرد دارد.
• منبع؛ نام منبعی را به ما نشان می‌دهد که اطلاعات ذخیره شده به ‌آن مربوط می‌شود. معمولا نام‌های ذکرشده در اینجا خیلی شبیه نام‌های واقعی نرم‌افزار نیستند.
• شناسه اتفاق (Event ID)؛ این شناسه زمانی که بخواهید اطلاعات بیشتری از گوگل جستجو کنید بسیار اهمیت دارد. مثلا وقتی "event ID 122" را جستجو می‌کنید، اما به یاد داشته باشید بهتر است در کنار شناسه برنامه‌ای را که باعث بروز این رویداد شده‌است را هم در صفحه جستجو وارد کنید چون هر برنامه پیغام‌های منحصر بفردی تولید می‌کند.
• سطح؛ این بخش به‌شما می‌گوید که پیغام چقدر جدی است. اطلاعات فقط برای آگاهی از تغییر یا اتمام فرآیند هستند در حالی‌که خطاها به‌شما می‌گویند مشکلی پیش آمده‌است و یا قرار است پیش بیاید. البته تمامی این اخطارها هم خیلی جدی نیستند. در طرف دیگر خطاهای جدی (Critical) وجود دارند که نشان می‌دهند جزئی از سیستم و یا برنامه از کار افتاده و دیگر قابل استفاده نیست.
• کاربر؛ این مورد نشان می‌دهد برنامه‌ای در حال اجرا دچار مشکل شده و خطا تولید می‌کند از سوی کاربر بوده‌است و یا سیستم اجرایش می‌کرده.
• OpCode ؛ از لحاظ تئوری این بخش بایستی اطلاعاتی از اینکه برنامه مورد نظر درهنگام بروز مشکل در حال چکاری بوده‌است را نمایش دهد، اما بیشتر پیغام "Info” نشان می‌دهد و بی‌مصرف است.
• Computer ؛ می‌تواند نام PC شما را نشان بدهد اما در دنیای فناوری اطلاعات می‌توان چندین کامپیوتر را به هم متصل کرد و یا اطلاعات یک سیستم را به دیگری انتقال داد، در این شرایط این بخش می‌تواند نام سیستم منبع اطلاعات را بهتر تعیین کند.
• دسته بندی وظیفه یا Task Category که ممکن است اطلاعات بیشتری درباره رویداد داشته باشد اما خیلی کاربرد ندارد.
• Keywords : این بخش عملا کاربردی ندارد و اطلاعات بی‌مصرف تولید می‌کند.

پس می‌توان نتیجه گرفت که شما بایستی با کمک شناسه و منبع نرم‌افزاری خطا و یا ترکیبی از این دو اقدام به حستجوی راه‌حل برای خطای پیش آمده باشید.

نکته مهم: بهتر است از Event Viewer برای رفع مشکلاتی که در حال حاضر به آن‌ها دچار شده‌اید استفاده کنید چون هیچ‌وقت نمی‌توانید تمامی خطاها و اخطارهای موجود در این برنامه را رفع کنید. و برای رفع مشکلات هم بایستی از جستجو در اینترنت و گوگل کمک بگیرید.

ممکن است اولین کاری که با مشاهده صفحه پیغام انجام دهید کلیک برروی لینک اطلاعات بیشتر باشد، اما در واقع تاثیری چندانی ندارد و در آخر به یک صفحه نامربوط از سایت مایکروسافت راهنمایی خواهید شد.

مورد ترسناک‌تر این است که نزدیک به 8000نفر این صفحه بی‌ربط را قابل استفاده اعلام کرده‌اند.

 
ایجاد تنظیمات در رجیستری برای جستجوی بهینه‌تر شناسه پیغام خطا:

بنابه دلایلی که بالاتر گفته شد لینک موجود در صفحه نمایش خطا استفاده چندانی ندارد و در این بخش ما می‌خواهیم لینک نمایش داده شده در این بخش را با لینک بهتر و کاربردی‌تر جایگزین کنیم. برای اینکار نیاز به ایجاد تنظیماتی در بخش رجیستری ویندوز داریم. برای شروع به مسیر زیر در رجیستری بروید:

HKLM\Software\Microsoft\Windows NT\CurrentVersion\EventViewer

متغیر با نام MicrosoftRedirectionURL را در سمت راست پیدا کنید و محتوای درج شده در آن را که همان لینک به صفحه مایکروسافت است را با آدرس زیر جایگزین کنید:

http://www.howtogeek.com/eventid

پس از انجام این تنظیمات پس از این کلیک بر لینک مربوطه شما را به صحه جستجوی گوگل می‌برد و تمامی اطلاعات لازم برای انجام جستجو را هم به‌صورت پیش‌فرض وارد می‌کند.

اگر می‌خواهید بدانید چطور همه این اتفاق‌ها بدون دخالت شما انجام میشوند باید گفت که برنامه Event Viewer به طور خودکار اطلاعاتی نظیر شناسه خطا، برنامه منبع و سایر اطلاعات لازم را به صورت عبارات جستجو در فیلد سایت گوگل وارد می‌کند و شما دیگر نیازی به وارد کردن دستی این‌همه اطلاعات نخواهید داشت.

حتی برای کسانی که با کدنویسی PHP آشنای دارند و می‌خواهند همین امکان را برروی سرور سایت خودشان هم قرار دهند، کد PHP را قرار می‌دهیم.

header(‘Location: http://google.com/search?q=Event ID ‘ . $_GET[‘EvtID’] . ‘ ‘ . $_GET[‘EvtSrc’] . ‘ ‘ . $_GET[‘ProdName’]);

 

مراقب سایت‌های سودجوی اینترنتی باشید:

تعداد سایت‌های اینترنتی که برای رفع مشکلات سیستمی و عیب‌یابی شناسه خطا وجود دارند خیلی زیاد است. در بین این سایت‌ها نمونه‌هایی هم وجود دارند که برای هر شناسه خطای جستجو مقادیر اطلاعات بی‌سر‌وته تولید می‌کنند که اغلب استفاده چندانی هم ندارند. و یا به شما پیشنهاد می‌دهند تا برنامه‌هایی برای رفع خطا و یا کسب اطلاعات بیشتر از پیغام خطا را از سایت‌شان دانولد کنید. بیشتر این برنامه‌ها بی‌استفاده هستند و جنبه تبلیغاتی دارند. می‌توان با اطمینان گفت هیچ بسته نرم‌افزاری برای رفع تمامی مشکلات سیستمی وجود ندارد.

 

ساخت پوشه‌های شخصی برای اطلاعات:

به‌جای اینکه هربار برای پیدا کردن مشکلات سیستم و یا مرور وضعیت کامپیوترتان به صدها هزار مورد رسیدگی کنید بهتراست فقط رویدادهایی را مشاهده کنید که به‌دردتان می‌خورند و ضروری‌تر هستند.

برای داشتن بهترین دید از اطلاعات بهتر است فقط موارد مورد نظرتان را انتخاب کنید. برای مثال فقط پیغام‌های خطای جدی و هشدارها را انتخاب‌کنید و یک Custom View با‌آن‌ها بوجود بیاورید. بهتر است در انتخاب‌هایتان در این بخش هم زیاده‌روی نکنید چون با بیشترشدن گستره اطلاعات اوضاع مثل قبل خواهد شد.

بعد از اینکه موارد دلخواه‌تان را انتخاب کردید بایستی برای Custom Viewتان یک اسم هم انتخاب بکنید. پس از آن فقط اطلاعات موردنظرتان را خواهید دید و در‌میان سیل اطلاعات برنامه گم نمی‌شوید.

البته به صورت پیش‌فرض بخشی بانام Administrative Events view وجود دارد که تنها اطلاعات فوق مهم و کاربردی را نشان می‌دهد که در صورت لزوم می‌توانید از آن هم استفاده کنید.

 

به Log  معاینات سیستمی ویندوز هم مراجعه کنید:

بسیاری از Logهای موجود در برنامه Event Viewer اطلاعات جالب و به‌درد بخوری در خود دارند اما به‌جرات می‌توان گفت اکثر پوشه‌های موجود در بخش زیر بسیار کاربردی هستند:

Microsoft \ Windows \ Diagnostics-Performance

تمامی اطلاعاتی که ویندوز از نحوه عملکرد و معاینه سخت‌افزار سیستم Log می‌کند در این بخش دسته‌بندی می‌شوند. برای مثال اگر ویندوز شما کندتر از قبل می‌شود، حتما اطلاعات متنوعی در اینباره در بخش‌های مختلف این بخش موجود خواهند‌بود.

نشان دادن یک پیغام خطا به معنای آخردنیا نیست مگر اینکه همیشه با این خطا روبرو شوید. آن‌موقع بهتر‌است هرچه زودتر فکری برای رفع آن مشکل بکنید.

 

راهنمایی در رفع یک مشکل

در این بخش برای راهنمایی برای رفع یک مشکل در سیستم راه‌حل‌هایی داریم که می‌تواند به عنوان مثال برای بحث‌های این مقاله هم مطرح شود. خطای موردنظر ما:Access to drivers on Windows Update was blocked by policy است. این خطا زمانی بوجود‌ ‌می‌آید که شما نتوانید درایور سخت‌افزار موردنظرتان را آپدیت کنید.

 راه‌حل این مشکل بسیار ساده‌است. به Control Panel بروید و کلمه driver را جستجو کنید و سپس گزینه Change device installation settings (تغییر تنظیمات نصب) را انتخاب کنید.

در تصویر بعدی مشاهده میکنید که این سیستم به‌خصوص اجازه دریافت خودکار درایورهای جدید از آپدیت ویندوز را ندارد. برای رفع این مشکل و حذف پیغام‌های خطای مربوطه‌اش فقط کافیست در این بخش گزینه "Yes, do this automatically" را انتخاب و تغییرات را ذخیره کنید.

 

الحاق وظایف به رویدادها

در ابتدای مقاله به این مورد اشاره‌شد. شما می‌توانید وظیفه و یا مجموعه از وظایف را به رویداد خاصی (معمولا شناسه خطا) متصل کنید. که با رخ‌دادن آن رویداد به‌خصوص این رشته وظایف خودبه‌خود شروع به انجام کنند.

 

ویژگی‌های کاربردی دیگر:

Event Viewer ویژگی‌های دیگری هم دارد که استفاده از آن‌ها می‌تواند جالب باشد. برای بسیاری از مردم مشاهده موارد مهم در داخل یک لیست معین مهم است.

ویژگی‌ای که بیشتر در محیط‌های سازمانی کاربرد دارد امکان ارسال پیغام‌ها بین چند سیستم که روی یک سرور قرار گرفته‌اند را امکان‌پذیر می‌کند. این کار به‌شما یا شخص ناظر اجازه می‌دهد تمامی پیغام‌ها را در یکجا و با تسلط بیشتر زیرنظر داشته باشد. برای استفاده از این ویژگی برنامه‌های دیگری مثل Windows Event Collector و Windows Remote Management بایستی به‌خوبی کارکنند. البته برای کاربران خانگی استفاده از این قابلیت پیشنهاد نمی‌شود مگر اینکه دانش لازم برای استفاده‌اش را داشته‌باشد.

اگر برروی موارد سمت چپ کلیک راست کنید لیست بلندبالایی از امکانات را مشاهده خواهیدکرد. همین قضیه برای موارد سمت راست هم صادق است.

شما می‌توانید تمامی رویدادهای مدنظرتان را در قالب یک Log ذخیره کنید و بعدها بر روی سیستم دیگر مطالعه کنید. می‌تواند یک کپی با فرمت XML  از آن تهیه کرده‌ و با خود داشته باشید.

چگونه اپلیکیشن‌‌های iOS را در ویندوز اجرا کنیم؟

هیچ راه عالی و کاملی وجود ندارد که به وسیله آن بتوان اپلیکیشن‌های آیفون و آیپد را بر روی ویندوز یا هر سیستم‌عاملی که روی کامپیوتر شخصی شما وجود دارد، اجرا کرد. بهترین روش برای استفاده از اپلیکیشن‌های مورد علاقه iOS بر روی لپ‌تاپ یا کامپیوتر رو‌میزی استفاده از شبیه‌ساز‌ها است. بهترین راهی که ما پیدا کردیم نیز شبیه ساز iPadian است: شبیه‌ساز رایگان اپلیکیشن‌های آیپد که بر پایه Adobe AIR ساخته شده و به شما اجازه می‌دهد اپلیکیشن‌های آیفون و آیپد را در ظاهر آیپد گونه آن‌ها در کامپیوتر شخصی خود اجرا کنید.

البته برخی مزیت‌های بزرگ را با این روش از دست خواهید داد و این روش نقطه ضعف‌هایی نیز دارد؛ شما نمی‌توانید به اپ‌استور اپل دسترسی پیدا کنید پس iPadian فروشگاه نرم‌افزاری منحصر به فرد خود را دارد.

استور خود iPadian نیز تعداد زیادی اپلیکیشن دارد اما به هیچ وجه به اپ استور واقعی آیفون و آیپد نمی‌رسد و محدودیت‌های زیادی دارد. شاید با انتخاب دسته بازی‌ها بیشتر از 10 بازی برای شما ردیف نشود.

همچنین مشکلی در بخش ظاهر این برنامه وجود دارد که در بیشتر پی‌سی‌ها و لپ‌تاپ‌ها اتفاق می‌افتد. در‌واقع طراحی ظاهر برنامه‌های آیپد برای صفحات لمسی است پس استفاده از هر چیزی که این ویژگی را داشته باشد در لپ‌تاپ یا کامپیوتر و با استفاده از کیبورد و موس نمی‌تواند زیاد ایده‌آل باشد. البته شما می‌توانید با موس بر روی دکمه‌های موجود کلیک کنید منتها  محدودیت‌هایی همچون عدم اسکرول کردن صفحه با موس و باقی موارد وجود دارد.

اما اگر از این موارد بد بگذریم می‌رسیم به ویژگی‌هایی که در این شبیه ساز عالی هستند؛ iPadian محیطی کاملاً شبیه آیپد را فراهم می‌کند: مرورگر وب، کلاینت ایمیل، اپلیکیشن‌های شبکه‌های اجتماعی، موزیک، ویدیو، عکس و تعداد زیادی از اپلیکیشن‌های رایگان که می‌توانید از هر کدام استفاده کنید.

همچنین هیچ نیازی به نصب آن ندارید و به صورت پورتابل می‌توان آن را اجرا کرد (البته باید از قبل Adobe AIR را بر روی سیستم خود داشته باشید.) iPadian بر روی ویندوز‌های XP/Vista/7/8، مک OS X و لینوکس قابل اجراست.

چگونه اپلیکیشن‌های iOS را بر روی کامپیوتر شخصی اجرا کنیم

اول از همه باید از این آدرس برنامه iPadian را دانلود کنید، آن را از حالت فشرده خارج کنید و فایل iPadian.exe را اجرا کنید. ممکن است برخی ابزار‌های امنیتی دستگاه شما نرم‌افزار iPadian را به عنوان یک برنامه خرابکار به حساب بیاورند اما لازم نیست بترسید و باقی مراحل را ادامه بدهید.

در طول فرآیند اجرای برنامه شاید نیاز باشد NET Framework. ویندوز را نیز نصب یا آپدیت کنید. همچنین ممکن است درخواست آپدیت به آخرین نسخه  Adobe Flash شود. این موارد بخاطر مسائل امنیتی بسیار حائز اهمیت است پس حتماً این آپدیت‌ها را انجام دهید.

اپلیکیشن iPadian را باز کنید تا در ویندوز خود وارد محیط iOS شوید. اپلیکیشن‌های کلیدی همچون فیس‌بوک و یوتیوب از پیش نصب شده‌اند و تنها لازم است با رفتن به بخش 'App Store' برنامه‌های بیشتری را نصب کنید.

هر زمان که خواستید به ویندوز بازگردید به راحتی با کلیک بر روی آیکون ویندوز در گوشه سمت راست و پایین به محیط ویندوز ارجاع داده خواهید شد.

به همین راحتی iPadian آماده استفاده شده و شما می‌توانید اپلیکیشن‌های آیپد را بر روی لپ‌تاپ خود داشته باشید. اگر شما شبیه ساز بهتری نسبت بهiPadian می‌شناسید با ما و دیگر خوانندگان در میان بگذارید.

8 فرمان رایج شبکه

در تمامی سیستم عامل‌ها ابزارهایی همچون ping، traceroute،lookup ،whois ،finger، netstat، ipconfig و  port scannersوجود دارد. از این ابزار‌ها برای کارهای مختلفی از جمله علت یابی اتصال یا بررسی اطلاعات استفاده می‌شود.

در سیستم عامل‌های مختلف همچون Windows، Linux یا Mac Os X این ابزارها در دسترس شما قرار دارد. همچنین می‌توانید از نسخه‌های مبتنی بر وب این ابزارها نیز استفاده نمایید. برخی از این ابزارها در زبانه‌ی مخفی Crosh در سیستم عامل Chrome نیز وجود دارند.

Ping

فرمان ping درخواست برگشتی ICMP به یک مسافت مشخصی ارسال می‌کند. برای نمونه، می‌توانید ping google.com یا ping 173.194.33.174 را وارد کنید تا آدرس IP با نام دامینی را پینگ کنید.

به این صورت از مقصد درخواست پاسخ می‌شود. اگر مقصد با جواب‌های پیشفرضش پاسخ ‌دهد به این صورت می‌توانید مدت زمان رفت و برگشت بین کامپیوتر خود تا مقصد را ببینید. اگر این ارتباط موفقیت آمیز نباشد پیغام "request timed out" را مشاهده خواهید کرد و همچنین اگر کامپیوتر نتواند با هاست ارتباط برقرار کند هشدار دیگری را دریافت خواهید کرد.

با این ابزار شما می‌توانید مشکلات اتصال اینترنت خود را علت یابی نمایید ولی به یاد داشته باشید اکثر سرویس‌ها یا دستگاه‌ها به شکلی تنظیم شده‌اند که به پینگ پاسخی ندهند.

Traceroute / tracert / tracepath

فرمان traceroute، tracert یا tracepath مانند ping است ولی اطلاعاتی در مورد مسیر انتقال داده‌ها در اختیارتان قرار می‌دهد. Traceroute داده‌ها را به مقصد مشخصی می‌فرستد و از روترهای اینترنت بین راه درخواست می‌کند که پاسخی دهند. به این صورت مسیر طی شده بین شما و مقصد نمایش می‌یابد.

این ابزار نیز برای علت یابی مشکلات اتصال اینترنت کاربرد دارد. برای نمونه، اگر شما نتوانید با سرور ارتباط برقرار کنید، با اجرای traceroute می‌تواند محل روی دادن مشکل بین کامپیوتر و هاست را پیدا کنید.

Ipconfig / ifconfig

فرمان ipconfig در Windows استفاده می‌شود در صورتی که فرمان ifconfig مختص Linux، Mac OS X و دیگر سیستم‌های عامل مشابه Unix می‌باشد. با این فرمان‌ها شما قادر خواهید بود رابط کاربری شبکه خود را تنظیم کرده و اطلاعات آن را مشاهده نمایید.

برای نمونه شما می‌توانید از ipconfig /all در Windows برای مشاهده‌ی تنظیمات رابط کاربری شبکه، آدرس‌های IP آن‌ها و اطلاعات دیگر استفاده نمایید. همچنین شما می‌توانید با فرمان ipconfig /flushdns تمامی DNS cache خود را پاک کنید و هر بار که به هاست جدیدی متصل می‌شوید آدرس جدیدی از سرورهای DNS دریافت نمایید. فرمان‌های دیگر می‌توانند آدرس IP شما را منتشر کنند و از سرور DHCP آدرس جدیدی دریافت کنند. این ابزار می‌تواند آدرس IP کامپیوتر شما را نشان داده و یا اینکه در علت یابی مشکلات کمکتان کند.

Nslookup

فرمان nslookup آدرس‌های IP مرتبط با نام دامنه را نمایش می‌دهد. برای نمونه، شما می‌توانید nslookup Gerdoo.net را اجرا نمایید تا آدرس IP سرور Gerdoo را مشاهده نمایید.

کامپیوتر شما دائما سرور‌های DNS را دریافت می‌کند تا نام‌های دامین را به آدرس‌های IP ترجمه نماید. با این فرمان می‌توانید به صورت دستی اینکار را انجام دهید.

همچنین با nslookup می‌توانید یک بررسی وارونه انجام دهید تا نام دامنه‌ی مرتبط با آدرس IP را پیدا کنید. برای نمونه، nslookup 208.43.115.82 نشان می‌دهد که این آدرس IP مربوط به howtogeek.com می‌باشد.

Whois

فرمان whois موارد ثبت شده‌ی مرتبط با نام دامنه را مشخص می‌کند که به شما اطلاعاتی در مورد فردی که برای دامنه ثبت نام کرده و روش‌های تماس با آنها می‌دهد.

این فرمان به طور پیشفرض در Window وجود ندارد ولی شما می‌توانید ابزار Whois را از Microsoft’s Windows Sysinternals دانلود نمایید. همچنین می‌توانید این اطلاعات را از وب سایت‌های بسیاری کسب کنید.

Netstat

Netstat مخفف network statistics (آمار شبکه) می‌باشد. این فرمان ارتباطات ورودی و خروجی شبکه و همچنین دیگر اطلاعات شبکه را نشان می‌دهد. این ابزار در Windows، Mac و Linux وجود دارد که هر کدام خط فرمان خودشان را دارند.

این ابزار می‌تواند اتصالات باز کامپیوتر شما، برنامه‌هایی که اتصالی برقرار کرده‌اند، داده‌های در حال انتقال و اطلاعات دیگر را نمایش دهد.

Finger

فرمان finger یک فرمان قدیمی و منسوخ شده است. به طور نظری این فرمان شما را قادر می‌سازد تا اطلاعات کاربرانی که به کامپیوتر ریموتی وارد شده‌اند را دریافت نمایید. اگر کامپیوتر شما یک سرویس finger یا daemon را اجرا می‌کند شما می‌توانید از فرمان finger برای کسب اطلاعات در مورد کامپیوتری که به صورت ریموت به کامپیوتر شما وارد شده همچون آدرس ایمیل و نام کامل استفاده نمایید. البته تقریبا هیچ کامپیوتری در حال حاضر از سرویس finger استفاده نمی‌کند.

این ابزار در اوایل ساخت شبکه خیلی جالب بود و با آن می‌توانستید به کامپیوترهای دیگری در شبکه‌ی دانشگاهی خود وارد شده ولی برای اینترنت خطرناک امروز مناسب نیست. هیچ کس دوست ندارد که در هنگام استفاده از کامپیوتر نام کامل و آدرس ایمیلش مشخص باشد.

ولی همچنان این ابزار به عنوان یک ابزار شبکه رایج در نسخه‌های جدید Windows نیز وجود دارد. البته Windows هیچ سرویسی برای به اشتراک گزاری تعبیه نکرده است.

Port Scan /nmap

ابزار nmap یک ابزار رایج است که برای اسکن پورت‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. البته ابزارهای زیادی برای اینکار وجود دارد. اسکن پورت در واقع تلاش برای اتصال به تمامی پورت‌ها در یک کامپیوتر از 1 تا 65535 و بررسی باز بودن یا بسته بودن آنها می‌باشد. مهاجمان ممکن است برای پیدا کردن سرویس‌های آسیب پذیر بر سیستم، اسکن پورت را انجام دهد. همچنین شما می‌توانید روی کامپیوتر خود از آن استفاده نمایید تا مطمئن شوید که هیچ سرویس آسیب پذیری در آن وجود ندارد.

  اینها تنها فرمان‌های مرتبط با شبکه نمی‌باشد ولی ما سعی کردیم متداول‎ترین آنها را به شما معرفی کنیم.

تفاوتهای UDP و TCP

شاید شما هم هنگام پیکربندی فایروال یا هنگام کار با یک روتر، گزینه هایی مثل UDP یا TCP دیده باشید. این دو پروتکل برای انواع مختلفی از داده ها کارایی دارند. هر دو پروتکل برای ارسال داده ها در اینترنت و یا شبکه های محلی استفاده میشوند. برای پیکربندی شبکه های سخت افزاری یا نرم افزاری، باید از تفاوت بین این دو پروتکل آگاه بود.

چه چیزهای مشترکی دارند؟

هر دو پروتکل برای ارسال بیتهایی از داده (Packet یا بسته) در اینترنت استفاده میشوند.

هر دوی این پروتکلها در لایهtransport کار میکنند.

هر دو برای استفاده در پروتکل اینترنت (Internet protocol یا IP) ساخته شده اند. به عبارت دیگر، وقتی یک بسته به وسیله  UDPیا TCP ارسال میکنید، آن بسته ها به یک IP Address ارسال خواهد شد. عملکرد این بسته ها با هم شباهت زیادی دارد. بسته ها از کامپیوتر مبدأ به روتر واسطه ارسال میشوند و از روتر به سمت مقصد هدایت میشوند.

این دو پروتکل، فقط در اینترنت قابل استفاده نیستند و کاربردهای زیادی دارند. هنگامی که از TCP در پروتکل اینترنت استفاده میکنیم، برای معرفی آن از عبارت TCP/IP استفاده میکنیم و همینطور UDP  را UDP/IP مینامیم. البته این اصطلاحات زیاد رایج نیستند.

TCP چگونه کار میکند؟

TCP یا Transmission Control Protocol، یکی از رایجترین پروتکلهایی است که در اینترنت کاربرد زیادی دارد.

وقتی یک صفحه اینترنتی را باز میکنید، کامپیوتر شما بسته های TCP را به وب سرور مقصد میفرستد و از سرور درخواست میکند که صفحه مورد نظر را ارسال کند. وب سرور هم با ارسال بسته های TCP جواب میدهد. این بسته ها را مرورگر وب به هم متصل کرده و به شکل یک صفحه اینترنتی درمیاورد. وقتی روی یک لینک کلیک میکنید، sign in میکنید، کامنت میگذارید و یا هر کار دیگری در فضای اینترنتی انجام میدهید، مرورگر وب شما بسته های TCP را به سرور میفرستد و سرور هم بسته های TCP را برمیگرداند.

 TCP ازتباطی یک طرفه نیست. وقتی یک بسته TCP فرستاده میشود، کامپیوتر مقصد در صورت دریافت، بسته هایی جهت تایید دریافت (Acknowledge یا به اختصار Ack) را به سمت مبدأ میفرستد.

این پروتکل ضمانت میکند که با شماره گذاری بسته ها، آنها را به صورت منظم و به ترتیب، تحویل گیرنده دهد. گیرنده با فرستادن پیغامی به  فرستنده اعلام میکند که پیام را دریافت کرده است. فرستنده تا وقتی که این پیام را دریافت نکند، مکررا بسته های تکراری را ارسال میکند.

در TCP، روشی هم برای جلوگیری از خطا وجود دارد. به این صورت که بسته هایی همراه با TCP ارسال میشوند که کارشان بررسی از دست نرفتن داده ها یا معیوب نشدن آنها در فاصله بین گیرنده و فرستنده است. دلیل مخدوش نشدن فایلهای دانلودی حتی با وجود قطع و وصل شبکه نیز، همین روش است. البته اگر گیرنده آفلاین باشد، فرستنده منصرف میشود و پیام خطایی با موضوع برقرار نشدن ارتباط با مقصد میدهد.

Process Explorer و بعضی از ابزارهای سیستمی، میتوانند انواع ارتباطاتی که یک برنامه به وجود میاورد را نمایش دهد.در عکس پایین، ارتباط TCP برقرار شده با وب سرورهای مختلف توسط Chrome browser  را میبینید.

UDP چگونه کار میکند؟

UDP مخفف  User Datagram Protocolاست. دیتاگرام (Datagram) چیزی مثل بسته ای از داده ها است. پروتکل UDP نقریبا مشابه TCP عمل میکند ولی بدون چک کردن خطا. چرا که روش انتقال اطلاعات و ضمانت تحویل که در UDP وجود دارد، سرعت را بسیار کم میکند.

در UDP، بسته ها برای گیرنده، فقط ارسال میشوند. فرستنده برای اطمینان رسیدن بسته اش به مقصد صبر نمیکند و بلافاصله بسته بعدی را ارسال میکند. متاسفانه اگر گیرنده تعدادی از بسته های UDP (دیتاگرام) را دریافت نکند، نمیتواند درخواست کند که دوباره ارسال شود. هیچ ضمانتی برای دریافت قطعی تمام بسته ها وجود ندارد و اگر بسته ای را از دست دهید، هیچ راهی برای ارسال مجدد بسته ها وجود ندارد اما نبودن این ویژگیها سبب میشود که سرعت ارتباط ایده آلی داشته باشیم.

UDP در مواقعی استفاده میشود که سرعت برایمان مهم باشد و تصحیح خطا اهمیتی نداشته باشد. برای مثال، این پروتکل در بازیهای آنلاین و ارتباطات زنده استفاده میشود.

در ارتباطات زنده، اکثرا از UDP استفاده میکنیم. یک ویدئوی آنلاین و زنده را در نظر بگیرید. وقتی ارتباط اینترنتی قطع میشود، تصویر فریز میشود و وقتی که مجددا ارتباط برقرار شد، تصویری که در حال حاضر در حال روی دادن است، پخش میشود و و لحظات از دست رفته را از رد میکند. اگر هم مشکل جزئی قطع ارتباط داشته باشید، شکستگی کوچکی در ویدئوی شما به وجود میاید و برای یک لحظه، تصویر یا صدا از شکل طبیعی خارج میشود.

بازیهای آنلاین نیز به این صورت است. اگر بسته های UDP را از دست بدهید، تا وقتی که مجددا ارتباط برقرار شود، کاراکترهای بازی بی هدف در نقشه راه میروند و بازی بدون شما ادامه پیدا میکند. علت استفاده از UDP در بازیهای آنلاین و حذف روش خطایابی TCP، سرعت دادن به ارتباطات بازی ها و از بین بردن مکث در بازیها است.

حرف آخر

تصویر6 UDP ، بیشتر برای سرورهایی که با تعداد زیادی Client در ارتباط هستند، قابل استفاده است. در حالیکه TCP،بیشتر برای اتصال میان یک سرور و یک Client استفاده می­شود.

اینکه یک برنامه کدام یک از پروتکلهای UDP یا TCP را استفاده کند، به نظر سازنده آن مرتبط است. در واقع این مساله به نیازهای برنامه مربوط میشود. بعضی برنامه ها نیاز به تصحیح خطا و قدرت TCP دارند و برخی نیاز به سرعت و سربار نداشتن UDP دارند.

برای درک بهتر مفهوم انتقال بسته ها، میتوانید از یک نرم افزار تحلیل شبکه مثل Wireshark استفاده کنید و انواع مختلف رفت و برگشت بسته ها را ببینید.

اگر برای پیکربندی کردن روتر یا فایروال خود، نمیدانید که یک نرم افزار از UDP یا TCP استفاده میکند، بهتر است گزینه Both را انتخاب کنید تا روتر یا فایروال مورد نظر بتواند هر دو نوع را انجام دهد.

راه‌هایی برای پاکسازی موثر و کامل سیستم‌های آلوده به ویروس و بدافزار

وقتی یک کامپیوتر ویندوزی توسط یک ویروس یا بدافزار آلوده می‌شود، ممکن است اسکن کردن و پاکسازی در داخل ویندوز تمام مشکلات را حل نکند چرا که برخی بدافزارها خود را در ویندوز پنهان می‌کنند. برخی به مقابله با آنتی‌ویروس‌ها می‌پردازند و حتی مانع نصبشان می‌شوند. برخی اجازه‌ی اسکن را به آنتی‌ویروس‌ها نمی‌دهند و خلاصه انواع و اقسام مشکلات را ایجاد می‌کنند. لذا در این مطلب با روش‌هایی قوی‌تر و موثرتر برای پاکسازی کامل کامپیوتر آلوده به بدافزار، آشنا می‌شویم.

ویندوز را به صورت Safe Mode بوت کنید

حالت Safe Mode یکی از روش‌های اجرا یا بوت ویندوز است که در آن نرم‌افزارهای فرعی که در استارت‌آپ ویندوز اجرا می‌شوند و همچنین برخی درایورهای سخت‌افزاری، فعال نیستند. در حالت Safe Mode بدافزارهایی که در حالت عادی با شروع ویندوز، به صورت خودکار اجرا می‌شوند، احتمالاً اجرا نخواهند شد.

در محیط جمع و جور Safe Mode می‌توان یک آنتی‌ویروس نصب کرد، برای یافتن بدافزارها به اسکن کردن هارد پرداخت و در نهایت آنها را حذف کرد. اگر قبلاً آنتی‌ویروسی روی سیستم نصب شده و قادر به پاکسازی ویروس‌ها نیست  و یا اگر ویروس حذف می‌شود و پس از اجرای مجدد ویندوز مجدداً سیستم را آلوده می‌کند، در این صورت بهتر است از Safe Mode استفاده کنید تا پاکسازی سیستم به صورت کامل‌تری انجام شود.

برای ورود به محیط Safe Mode در ویندوز 7 و ماقبل آن، کامپیوتر خود را ری‌استارت کنید و قبل از شروع ویندوز مرتباً کلید F8 را فشار دهید. صفحه‌ی سیاه‌رنگی نمایش داده می‌شود که اولین و دومین گزینه‌ی آن مفید است. Safe Mode و گزینه‌ی دوم Safe Mode with Networking که همان محیط ساده‌ی Safe Mode را به همراه شبکه در اختیار شما می‌گذارد. اتصال به شبکه برای نصب یا بروز کردن آنتی‌ویروس بسیار مهم و حیاتی است چرا که آنتی‌ویروس بروز نشده، معمولاً تعدادی بدافزارهای جدید را شناسایی نمی‌کند.

بدون اینترنت باید بسته‌های نصب و همچنین بروزرسانی آنتی‌ویروس را از روی یک فلش درایو یا سایر وسایل ذخیره‌سازی به سیستم منتقل کنید چرا که به فایل‌های موجود روی یک سیستم آلوده اعتمادی نیست، شاید فایل اجرایی نصب آنتی‌ویروس هم آلوده شده باشد و اصلاً کار نکند!

در ویندوز 8 و 8.1 روش اجرای Safe Mode کمی متفاوت است. در محیط ویندوز کلید میانبر Window+I را بزنید تا نوار کناری باز شود. کلید شیفت را نگه دارید و روی دکمه‌ی Power و سپس Restart کلیک کنید.کامپیوتر ری‌استارت شده و صفحه‌ای شامل گزینه‌های مختلف نمایش داده می‌شود. مسیر زیر را دنبال کنید:

Troubleshoot > Advanced Options > Startup Settings > Restart

در این صفحه با زدن کلید F4 یا 4 گزینه‌ی چهارم که Safe Mode است، فعال می‌شود. برای فعال بودن شبکه و دسترسی به اینترنت هم از عدد 5 یا کلید F5 استفاده کنید.

بعد از نصب و بروزرسانی و اسکن سیستم در محیط Safe Mode کامپیوتر را ری‌استارت کنید و بررسی کنید که آیا بدافزارها به طور کامل پاکسازی شده‌اند یا خیر.

استفاده از دیسک بوت آنتی‌ویروس‌ها

سازندگان آنتی‌ویروس‌ها در سال‌های اخیر به این نتیجه رسیده‌اند که وقتی سیستم عامل اجرا شود، برخی ویروس‌ها خود را به شکلی پنهان می‌کنند. لذا دیسک بوت‌ابل آنتی‌ویروس‌ها در وب‌سایت‌های مختلف برای دانلود قرار داده شده است. معمولاً این نوع دیسک‌ها را Rescue CD و Rescue Disk یا دیسک نجات می‌نامند.

چنین دیسک‌هایی به صورت فایل ایمیج ارایه می‌شود که معمولاً پسوند آن ISO است و می‌توان مستقیماً روی سی‌دی و دی‌وی‌دی رایت کرد. درست مثل ایمیج دی‌وی‌دی نصب ویندوز و لینوکس. راه دیگر استفاده از فلش درایوهای USB است که باید به صورت بوت‌ابل آماده‌ی استفاده شوند.

از هر نوع ابزار ذخیره‌سازی که استفاده کنید باید با وارد شدن به تنظیمات بایوس مادربورد، آن ابزار را بوت کرده و وارد محیط خاص آنتی‌ویروس شوید. این محیط به طور کامل مستقل از ویندوز است، حتی برخی آنتی‌ویروس‌ها دارای دیسک بوت مبتنی بر لینوکس هستند. لذا بدافزار در این محیط اجرا نشده است و نمی‌تواند پنهان شود. روت‌کیت‌ها که یکی از انواع بدافزار هستند، با تغییر در ویندوز و منابع آن ممکن است خود را از دید آنتی‌ویروس پنهان کنند که در این محیط فرصت پنهان شدن ندارند.

در این محیط به اسکن کردن تمام ابزارهای ذخیره‌سازی بپردازید، حتی فلش درایوهای USB و هاردهای اکسترنالی که احتمال می‌دهید آلوده شده باشند. پس از پاکسازی سیستم را مجدداً راه‌اندازی کنید.

اسکن کردن توسط یک سی‌دی لینوکس لایو

می‌توان یک کامپیوتر ویندوزی را با لینوکس لایو که در واقع سیستم عامل لینوکس به صورت بوت‌ابل و بدون نیاز به نصب است، اسکن کرد. البته ممکن است لینوکس لایو را روی فلش درایو USB ریخته باشید. مثلاً در سی‌دی نصب لینوکس Ubuntu، گزینه‌ای برای امتحان کردن آن وجود دارد که این توزیع محبوب لینوکس را به شکل لایو اجرا می‌کند.

در این محیط می‌توان نرم‌افزار آنتی‌ویروس نصب کرد، آنتی‌ویروس‌های منبع باز مثل ClamAV و محیط گرافیکی آن ClamTk و همچنین آنتی‌ویروس‌های تجاری مثل AVG for Linux یا BitDefender for Unices قابل استفاده هستند. بنابراین با این آنتی‌ویروس‌ها امکان اسکن کردن درایوهای ویندوزی و پاکسازی بدافزارها وجود دارد.

در مجموع این روش کمی مشکل‌تر از روش قبل است چرا که باید کمی با محیط لینوکس آشنایی داشته باشید. لذا بیشتر افراد دیسک بوت آنتی‌ویروس‌ها را ترجیح می‌دهند.

جدا کردن هارد درایو و اتصال به یک کامپیوتر دیگر

اگر پی‌سی شما از نوع دسکتاپ است و به راحتی می‌توان هارد دیسک آن را جدا کرد و همچنین اگر با جدا کردن هارد دیسک لپ‌تاپ خود آشنایی دارید، می‌توانید آن را از کامپیوتر خود خارج کرده و به سیستم دیگری متصل کنید. دسترسی به تمام فایل‌ها توسط یک سیستم دیگر به شرطی امکان‌پذیر است که دیسک یا بخشی از آن را رمزگذاری (encrypt) نکرده باشید که معمولاً هم همین‌طور است.

فرقی نمی‌کند که هارد آلوده‌ی شما شامل چه سیستم عاملی باشد، با استفاده از یک کامپیوتر دیگر می‌توان یک آنتی‌ویروس مناسب انتخاب و نصب کرد و سپس همه‌ی فایل‌های هارد آلوده را اسکن کرد.

اما یک نکته‌ی مهم، مراقب باشید که هیچ فلش درایو USB یا حتی درایوهای یک هارد آلوده نباید با اتوران (Auto Run) باز شود. در واقع بهترین کار این است که روی درایوهای آلوده، دبل کلیک نکنید و اصلاً بازشان نکنید. همه چیز را به بعد از اسکن کردن دقیق و حذف بدافزارها موکول کنید چرا که اگر ویروس به صورت اتوران اجرا شود، سیستم دوم را هم آلوده می‌کند.

نصب ویندوز، آخرین راه ممکن

تمامی روش‌های فوق در پاکسازی کامپیوترهای آلوده، یک قدم فراتر از پاکسازی در محیط معمولی ویندوز هستند. با اسکن از طریق محیطی خارج از ویندوز، امکان پنهان شدن بدافزارهای وجود ندارد. اما به هر حال وقتی سیستمی آلوده می‌شود، نمی‌توان به سلامت کامل آن حتی پس از اسکن دقیق هم امیدوار بود و گاهی لازم می‌شود که نسخه‌ی تازه‌ای از ویندوز را نصب کنید. استفاده از قابلیت Refresh یا Reset که در ویندوز 8 پیش‌بینی شده هم از نصب نسخه‌ی جدید ویندوز، ساده‌تر و مفید است. شاید نصب مجدد ویندوز زمان کمتری نسبت به اسکن کامپیوتر و حتی پاکسازی ناموفق و ناکامل آن لازم داشته باشد.

چند ترفند برای برای بازیابی فایل‌ها از فلش درایو ویروسی

فلش درایوها اغلب برای انتقال اطلاعات از کامپیوتری به کامپیوتر دیگر مورد استفاده قرار می‌گیرند. فلش درایوها ابزارهایی با حافظه‌ی فلش هستند. همه فلش درایو‌ها به صورت حافظه‌های کوچک USB نیستند، بلکه علاوه بر آن می‌توانند به صورت SSD، درایو هیبریدی و یا یک درایو SSD اکسترنال هم باشند. در این نوع از ابزارها، به جای صفحات چرخان قدیمی، حافظه فلش قرار دارد. در دنیای امروزی، یک هارد درایو ظرفیت بالا، انتخاب مناسبی به نظر می‌رسد. درایوهای حالت جامد یا همان SSD و درایوهای هیبریدی، جدیدترین محصولات در زمینه ذخیره‌سازی هستند. درایو‌های هیبریدی، ترکیبی از هاردهای قدیمی با حافظه SSD هستند. عدم وجود قطعه متحرک در SSDها می‌تواند نقطه مثبتی برای این نوع حافظه‌ها باشد، چون لرزش و جابجایی خللی در عملکرد آنها به وجود نمی‌آورد. دوام و ماندگاری مهم‌ترین مزیت این نوع از درایوهاست. درایوهای هیبریدی ترکیبی از حجم بالای ذخیره‌سازی HDDها و سرعت SSDها هستند. آنها صفحات متحرک قدیمی و همچنین کمی هم حافظه پرسرعت فلش دارند.

اما مشکل جایی بروز می‌کند که کامپیوتر در برابر ویروس‌ها ایمن نیست و در فلش درایو هیچ پوشه‌ای نمی‌بینیم، اما میان‌برهایی در آن داریم که به فایل‌های عجیب و غریبی با پسوند scr منتهی می‌شوند. البته راه‌هایی وجود دارد که داده‌های از دست رفته را بازیابی کنیم. در چنین حالتی فضای اشغال شده‎ی دیسک، میزان زیادی داده را نشان می‌دهد.

اولین مساله، پاک کردن ویروس از فلش درایو است. فرض می‌کنیم فلش به یک کامپیوتر با آنتی‌ویروسی آپدیت شده متصل است و اسکن فلش باعث پاک شدن ویروس‌ها می‌گردند و تمام تهدیدهای تشخیص داده شده توسط آنتی ویروس برطرف می‌شوند.

 حالا مراحل بازیابی فایل‌های که به صورت میانبر‌هایی منتهی به فایل‌های عجیب درآمده‌اند به ترتیب زیر خواهد بود:

•  فلش درایو به کامپیوتر متصل است
• حرف اختصاص داده شده به درایو فلش را به خاطر بسپارید
• از منوی استارت، Run را انتخاب کرده، سپس در پنجره Run عبارت CMD را تایپ کنید و اینتر را بزنید.

 سپس دستور زیر را در پنجره ظاهر شده اجرا کنید:

attrib -H -R -S /S /D G:\*.*

در اینجا G همان درایو فلش است، پس آن را با حرفی که معادل درایو فلش در کامپیوتر شماست، عوض کنید. در مورد فاصله‌ها در این دستور دقت کنید، چون در غیر این صورت عمل نخواهد کرد. این دستور هیچ فایلی را پاک نخواهد کرد و فقط فایل‌هایی را که به صورت میان‌بر درآمده‌اند را بازیابی می‌کند.

مراحلی هم برای یافتن فایل‌هایی که ویروس آنها را به شکل مخفی در آورده وجود دارد. اگر گزینه Show hidden files در Folder Option باعث ظاهر شدن هیچ فایل پنهانی نمی‌شود، باز هم باید به خط فرمان مراجعه کنیم. برخی ویروس‌ها می‌توانند فایل‌ها را به صورت مقادیر رجیستری پنهان کنند. پس دوباره مثل دفعه قبل یک پنجره CMD باز کرده و تایپ کنید:

cd\

 این فرمان باعث می‌شود که دستورهای بعدی بر روی دایرکتوری ریشه و زیرپوشه‌های آن اعمال شوند.

 دستورات بعدی به صورت زیر هستند:

•  نام درایو مربوطه را تایپ کرده و اینتر را بزنید
• dir/ah را تایپ کرده و سپس اینتر را بزنید
• attrib –h –s /s /d را تایپ کرده و باز هم اینتر را بزنید

 عملیات با نمایش حرف درایو مربوطه خاتمه می‌یابد و همه داده‌ها دوباره برمی‌گردند.

چند مرحله هم برای حذف کامل ویروس از روی فلش باقی‌مانده است که به ترتیب زیر است:

 
یک اسکن بر روی فلش انجام می‌شود

این کار برای این است که ببینیم آیا ویروسی پیدا می‌شود، و اگر شد آن را پاک کنیم.

یک پشتیبان‌گیری از فایل‌های روی فلش انجام می‌شود

کپی فایل‌ها باید به صورت انتخابی صورت بگیرد، نه به صورت انتخاب کل دایرکتوری با تمام فایل‌های مخفی موجود در آن. ممکن است این فایل‌های مخفی، خود ویروس باشند. به عنوان یک قاعده، فایل‌های فشرده (zip) و فایل‌های اجرایی نباید کپی شوند.

فلش درایو فرمت می‌شود

این کار هم از طریق CMD انجام می‌گیرد. در اینجا باید حرف درایو مربوطه به دقت تایپ شود. این حرف را می‌توان از طریق باز کردن My Computer پیدا کرد. مثلاً ممکن است درایو فلش به صورت USB JUMP DRIVE (E:) ظاهر شود، که در این صورت حرف درایو ما در این مثال E خواهد بود. اما این حرف می‌تواند در کامپیوترهای مختلف با توجه به تعداد درایوهای موجود، متفاوت باشد.

فایل‌ها دوباره به درون فلش کپی می‌شوند

زمانی که فرمت کردن فلش به پایان رسید، ویروس و تمام فایل‌های دیگر پاک خواهند شد.

 گاهی می‌توان از نرم‌افزارهای حرفه‌ای برای بازیابی فایل‌های فلش آلوده به ویروس استفاده کرد. این کار بسته به مشکلات هارد درایو صورت می‌گیرد. برنامه اجرا و سپس گزینه‌های مورد نظر انتخاب می‌شوند. مثلاً گزینه بازیابی فایل‌های حذف شده، یا فایل‌های گم شده فلش درایو. فایل‌های بازیابی شده در محل مشخص‌شده قرار خواهند گرفت. اگر فلش درایو قابل دسترسی و شناسایی توسط کامپیوتر نمی‌باشد، می‌توان برای یک بازیابی موفق آن را به شرکت‌های متخصص در زمینه بازیابی اطلاعات سپرد.

 گاهی اوقات فایل‌ها به عمد به صورت پنهان درآمده‌اند، که با استفاده از مراحل زیر به سادگی قابل بازگشت هستند:

منوی استارت > Run > عبارت control folders را تایپ کنید و اینتر را بزنید > View > و سپس Show hidden files and folders را انتخاب کنید

همیشه می‌توانیم با انجام کارهایی از اینگونه مشکلات پیشگیری کنیم، مثلا:

۱. نصب کردن آنتی‌ویروس‌های باکیفیت همیشه مؤثر است.

۲. استفاده از آنتی‌ویروس و ضد جاسوس‌افزار بروز شده، تا نسبت به تهدیدهای جدید هم ایمنی ایجاد شود.

۳. اسکن روزانه می‌تواند یک لایه حفاظتی مضاعف برای درایوها ایجاد کند.

۴. استفاده از دیواره آتش (Firewall) برای محافظت از کامپیوتر در برابر ویروس‌ها و سایر خطرات ضروری است.

 

رفع مشکل USB Device Not Recognized

چگونه درایو USB که نمایش داده نمی‌شود را تعمیر کنیم: ما به شما در یافتن علت این مشکل کمک می‌کنیم.

یا درایو USB را تعمیر کنید یا از خراب بودن آن مطمئن شوید.

هیچوقت مشاهده پیغام "USB Device Not Recognised" که به معنای عدم تشخیص درایو USB از سوی سیستم عامل است مخصوصا زمانی که نیاز مبرمی به دسترسی به اطلاعات ذخیره شده در حافظه خود دارید، لذت‎بخش نیست. اما اگر به دوباره دیدن فایل‌های مذکور امید داشته باشید، راه‌هایی هست که امتحان کردنش ضرر ندارد. ما در اینجا سعی می‌کنیم به برطرف کردن مشکل نشان داده نشدن محتویات درایو USB بپردازیم.

مشکلات مختلفی می‌تواند باعث ایجاد این خطا و نقش بستن پیغام مربوط به آن باشد. برای مثال می‌توان به خرابی پورت USB یا درایور نرم‌افزاری، پارتیشن‌های مخدوش و حتی خراب بودن خود درایو USB اشاره کرد. در ادامه سعی می‌کنیم منشا بروز این مشکل را تشخیص دهیم.

درایو را به پورت USB رایانه دیگری متصل کنید.

اولین کاری که بایست انجام دهید امتحان این درایو در رایانه‌ای غیر از رایانه اولیه است. خیلی وقت‌ها مشکلتان به همین آسانی برطرف می‌شود و جالب است که خیلی‌ها این قضیه را درنظر نمی‌گیرند. بهتر است از پورت‌های پشت کیس که مستقیما به مادربورد متصل هستند استفاده کنید زیرا پورت‌های جلوی کیس به کارت‌های واسطه متصل هستند.

بعضی وقت‌ها مشکل از خود دهانه پورت‌های USB متصل به سر مادربورد است که این مساله می‌تواند دلیل ظاهر شدن این پیغام خطا هنگام اتصال درایو به پورت‌های جلویی کیس باشد.

به یاد داشته باشید که تبدیل‌های چندگانه USB را هنگام مواجهه با این پیغام خطا کنار بگذارید و درایو را مستقیما به کیس متصل کنید.

اگر هیچ‌کدام از این روش‌ها نتیجه‎‍‌‌بخش نبود، درایو را به رایانه یا لپ‌تاپ دیگری وصل کنید. اگر در این صورت درایو توسط رایانه جدید تشخیص داده شد، مشکل از رایانه شما بوده است. اگر همچنان درایو قابل تشخیص نیست، در این صورت مشکل از درایو است.

آیا این درایو در Disk Management دیده می‌شود؟

ابزار Disk Management که کمتر شناخته شده است در مواقعی که با درایو‌های خود مشکل دارید می‌تواند بسیار مفید باشد.

در منوی استارت (یا صفحه استارت در ویندوز 8) عبارت Disk Management را جستجو کرده و روی عبارت ‘Create and format hard disk partitions’ که در بین نتایج ظاهر می‌شود کلیک کنید. روش دیگر این است که با نگه داشتن دکمه ویندوز و فشار دادن کلید R پنجره run را باز کنید و عبارت diskmgmt.msc را در کادر نوشته و کلید اینتر را بزنید.

لیستی از درایو‌های موجود در رایانه به نمایش درمی‌آید و شما با کمک حجم درایو USB خود و یا با کمک عبارت "Removable" که به معنای قابل جدا شدن است می‌توانید درایو مورد نظرتان را در این فهرست شناسایی کنید. البته بعضی از درایوهای USB در مقابل اسمشان این عبارت نوشته نمی‌شود.

اگر درایوتان در این لیست قابل مشاهده است اما در پنجره‌های Explorer ویندوز دیده نمی‌شود، می‌توانید چند گزینه را امتحان کنید. اول وضعیت پارتیشن را ببینید. اگر وضعیت healthy یا سالم نیست، این دلیل به نمایش در نیامدن درایو شما است.

با استفاده از ابزار رایگانی مانند TestDisk می‌توانید این مشکل را برطرف کرده و به کار با درایو خود ادامه دهید و دسترسی به فایل‌های ذخیره شده در درایو داشته باشید.

از ابزار PhotoRec هم می‌توان استفاده کرد که اطلاعات روی درایو را حتی در صورت خراب بودن پارتیشن نشان می‌دهد.

اگر هیچ‌کدام از این روش‌ها کارساز نشد، و اطلاعاتی که هم اکنون روی درایو هستند چندان برای شما مهم نیستند، با کلیک راست روی این درایو در فهرست Disk Management آن را فرمت کنید تا ویندوز بتواند به آن دسترسی مجدد پیدا کند. راهنمای ویندوز به شما برای انجام این کار کمک خواهد کرد.

اگر فضای درایو پس از این کار کاملا خالی شود این مساله نشان‌دهنده حذف شدن پارتیشن است. نرم‌افزار ریکاوری فایل‌ها شاید بتواند فایل‌های حذف شده را به درایو بازگرداند.

 
چگونه درایو USB که نمایش داده نمی‌شود را تعمیر کنیم: آیا به درایو حرفی اختصاص داده شده است؟

اگر پارتیشن درایو سالم باشد شاید تنها قضیه‌ای که باعث می‌شود در اکسپلورر ویندوز این درایو به نمایش در نیاید عدم اختصاص حرفی به این درایو باشد. روی پارتیشن راست کلیک کنید و با انتخاب گزینه Change Drive Letter and Paths حرفی را به این درایو اختصاص دهید. حواستان باشد که حرفی که هم‌اکنون به درایوهای دیگر رایانه اختصاص دارد را به این درایو اختصاص ندهید.

یادتان نرود که با وصل کردن این درایو به رایانه‌ای دیگر و چک کردن ظاهر شدن آن در Disk Management متوجه شوید که آیا مشکل از پورت USB رایانه شماست یا نه.

چگونه درایو USB که نمایش داده نمی‌شود را تعمیر کنیم: در Device Manager به دنبال این درایو بگردید.

نمی‌شود، به احتمال بسیار بالا درایو شما کلا خراب شده و باید به فکر جایگزین کردن آن باش

اگر درایو در رایانه دیگر کار می‌کند، مشکل از رایانه اولیه است. این مشکل ممکن است سخت‌افزاری یا نرم‌افزاری باشد. ابتدا با کمک دکمه ویندوز و R پنجره run را ظاهر کرده و با تایپ عبارت devmgmt.msc در کادر آن ابزار Device manager را اجرا کنید. روش دیگر برای دسترسی به این ابزار جستجوی آن از طریق منوی استارت است.

سرتیتر Disk Drives را باز کنید و به دنبال دستگاهی باشید که مثلثی زرد و علامت تعجب سیاه در آیکون آن است. اگر چنین آیکونی می‌بینید مشکل از درایور است. روی این آیکون کلیک راست کنید و با رفتن به گزینه Properties پیغام خطای نوشته شده را مطالعه کنید. اگر راه حل واضح نیست، در اینترنت پیغام خطای نوشته شده را جستجو کنید تا معنای آن را متوجه شوید.

مشکل ممکن است سخت‌افزاری باشد، اما اگر مشکل از درایور نرم‌افزاری است با رفتن به برگه Driver شاید بتوانید به بازیابی سیستم‌تان به تاریخی در گذشته مشکل را برطرف کنید و یا آخرین نسخه درایور موردنظر را از وبسایت سازنده دستگاه دانلود کنید.

همچنین با استفاده از دکمه Update Driver می‌توانید ببینید که آیا ویندوز می‌تواند درایور بهتری برای این دستگاه پیدا کند یا نه. همچنین اگر دکمه Roll Back Driver روشن است آن را نیز امتحان کنید.

به عوان تلاش آخر، با کمک دکمه Uninstall درایور را حذف کرده، روی OK کلیک کنید در منوی Action گزینهScan for hardware changes  که تغییرات ایجاد شده در سخت‌افزار را رصد می‌کند انتخاب کنید.

همچنین به قسمت Universal Serial Bus در ابزار Device Manager نگاهی بیاندازید، ممکن است برای یکی از کنترلرهای USB مشکلی پیش آمده باشد که این مساله باعث ایجاد پیغام خطای مد نظر ما می‌شود.

پیدا کردن درایور مدنظر ممکن است اندکی دشوار باشد، اما اگر با مدل و طراحی مادربورد یا لپ‌تاپ خود آشنایی دارید، می‌توانید درایور مورد نظر را پیدا کرده و آخرین نسخه آن را دانلود و نصب کنید.

در نهایت اگه درایو USB شما در هیچ کامپیوتری نشان داده نمی‌شود و در ابزار Disk Management هیچ کدام از این رایانه‌ها نیز ظاهر نمی‌شود، به احتمال بسیار بالا درایو شما کلا خراب شده و باید به فکر جایگزین کردن آن باشید.

افزایش حافظه‌ی تبلت یا لپ‌تاپ با صرف کمترین هزینه‌

بسیاری از لپ‌تاپ‌ها، تبلت‌ها و هر دستگاهی مابین این دو با فضای ذخیره اطلاعات کم به بازار عرضه می‌شوند. اما شما می‌توانید با صرف هزینه کم و خیلی سریع حافظه دستگاه‌تان را افزایش دهید.

از یک طرف کم بودن حافظه‌ داخلی لپ‌تاپ‌های امروزی خبر خوبی است، چراکه در این حالت می‌توانند سریع‌تر و کارآمدتر باشند. اما گذشته از این یک حافظه SSD خارجی می‌تواند بهتر از هر نوع حافظه دیگر تجربه کار با رایانه یا تبلت شما را دگرگون کند.

 
کارت‌های Micro SD

امروزه اغلب لپ‌تاپ‌ها و تبلت‌ها (حتی تبلت‌های آندرویدی) ورودی‌ای برای اتصال حافظه‌های Micro SD دارند. وقتی که یک حافظه‌ Micro SD را به دستگاه‌تان متصل می‌کنید، بعد جدیدی به دستگاه اضافه می‌شود که نه دست‌وپا گیر است و نه مشکل ایجاد می‌کند. و این یعنی اگر یک حافظه‌ Micro SD به دستگاه‌تان متصل کنید و همان‌جا رهایش کنید، نه تنها مزاحمتان نمی‌شود بلکه می‌توانید در یک چشم به هم زدن از آن به عنوان یک حافظه اصلی استفاده کنید.

البته قبل از اینکه اقدام به خرید یک کارت حافظه Micro SD بکنید باید از سازگار بودن‌اش با دستگاه‌تان اطمینان حاصل کنید و سرعت مناسب برای دستگاه و نیاز خودتان را انتخاب کنید.

حافظه‌های Micro SD با قیمت ناچیزی در بازار موجود هستند. این قیمت‌ها در مقایسه با هارد درایوهای گران‌قیمت داخلی بسیار کمتر هستند ولی از نظر سرعت دسترسی در رتبه‌های پایین‌تری نسبت‌ به‌ آنها قرار میگیرند. به همین‌ دلیل هم برای ذخیره‌ اطلاعات صوتی، تصویری و فایل‌های روزمره بیشتر مناسب‌تر هستند.

همچنین از این روش میتوانید برای افزایش فضای ذخیره اطلاعات گوشی‌ همراه خود هم استفاده کنید. البته اگر گوشی شما ورودی حافظه Micro SD داشته‌باشد.

 
استفاده از فلش درایو‌های

همانند همیشه سپاسگزار دوستان و همراهان همیشگی خود هستیم که با انتخاب مجموعه گردو، ما را در ارایه محصولات بهتر و کامل‌تر یاری می‌کنندگردوی بیستم همزمان با پاییز ۹۳ شامل مجموعه‌ای از جدیدترین، به‌روزترین و کاربردی‌ترین نرم‌افزارها در اختیار شماست تا دستیار شما باشد.USB

اگر دستگاه‌تان ورودی Micro SD آزاد ندارد پس بهتر است به سراغ فلش‌های USB بروید. از قدیم این گونه‌ حافظه‌های جانبی در ابعاد نسبتا بزرگ و دست‌وپا گیر ساخته‌ می‌شدند و این اصلا برای منظور موردنظر ما مناسب نیست چون بیشتر به دنبال حافظه‌ای هستیم که به لپ‌تاپ متصل بماند و بتوانیم همان‌طور که هست داخل کیف حمل‌اش کنیم. خوشبختانه امروزه فلش‌های USB در ابعاد و اندازه‌های بسیار کوچک هم روانه بازار شده‌اند که می‌توانیم از آنها استفاده کنیم.

این فلش‌های کوچک بسیار کم جا می‌گیرند و بعد از متصل شدن به دستگاه به‌ سختی مشکل‌ساز می‌شوند. به همین دلیل می‌توانید به طور دائمی متصل نگهشان دارید و از فضای حافظه اضافی‌شان استفاده کنید. از نظر اندازه هم می‌توان این فلش‌های USB جدید را با قسمت‌ USB کنترل از راه‌دور ماوس‌های بی‌سیم مقایسه کرد.

فلش‌های USB کوچک بسیار هم ارزان هستند و برخلاف تکنولوژی‌های پیشرفته‌ای که در کم کردن ابعادشان به‌کار رفته قیمتی معقول و باصرفه دارند. اما اگر می‌خواهید پول بیشتری در این زمینه خرج کنید می‌توانید به سراغ فلش‌های USB 3.0 بروید که سرعت تبادل داده به‌مراتب بالاتری دارند.

حافظه‌های ابری

تا اینجای کار بیشتر به افزایش حافظه بااستفاده از حافظه‌های خارجی پرداختیم اما می‌توانید از روش‌های دسترسی و ذخیره اطلاعات در فضای ابری هم بهره بگیرید. برای مثال، سرویس حافظه ابری شرکت مایکروسافت که به‌نام OneDrive هم شناخته می‌شود. سرویس‌های مشابهی چونDropbox  و Google Drive هم برای برای این منظور وجود دارند.

پس اگر صرفا میخواهید اطلاعات‌تان را آرشیو کنید و گهگاه از هرجایی که دلتان خواست به آنها دسترسی داشته‌باشید گزینه استفاده از حافظه‌ ابری برای شما مناسب‌تر است. البته هزینه‌های استفاده از این سرویس‌ها را نباید فراموش کرد که اگر نخواهید اکانت بخرید، حداقل هزینه آپلود روی اینترنت‌های با حجم محدود همچنان سر جای خود باقی می‌ماند.

 
ارتقای حافظه داخلی

این روش ارزان و سریع نیست اما باید به آن اشاره کنیم. اگر می‌توانید پشت لپ‌تاب خود را باز کنید پس می‌توانید درایو حافظه داخلی‌تان را با مدلی تازه،‌ سریع و با حجم حافظه بیشتر تعویض کنید. حتی اگر لپ‌تاب‌تان حافظه دومی را هم پشتیبانی می‌کند میتوانید علاوه بر درایو قبلی‌تان، درایو دیگری را هم به دستگاه اضافه کنید. اما در هرصورت زحمت اینکارها خیلی بیشتر از وصل کردن یک حافظه کوچک خارجی به ورودی USB است.

این روش مخصوصا برای سیستم‌هایی پیشنهاد می‌شود که حافظه‌ داخلی قدیمی و کند دارند و می‌خواهند علاوه بر افزایش حافظه،‌ کارآیی کلی سیستم‌شان را هم افزایش بدهند. یک درایو SSD داخلی بسیار سریع‌تر و حجیم‌تر از یک کارت Micro SD یا فلش USB است. پس اگر می‌خواهید حافظه‌ای بسیار سریع‌تر از موارد بالا داشته باشید، این روش برای شما مناسب‌ترین است.

 

دفعه بعدی که لپ‌تاپ یا تبلت با حافظه کمتر خریدید بهتر است یک کارت حافظه Micro SD و یا فلش کوچک هم درکنارش بخرید. و یا اگر یکی از آشنایان‌تان از کمبود حافظه رنج میبرد یکی از این موارد می‌تواند هدیه‌ای ارزشمند (و ارزان) برایش باشد.

ده دستور مهم و کاربردی در ویندوز

در هر سیستم عاملی یک سری کارها وجود دارند که کاربر فقط می‌تواند آن‌ها را از طریق دستورات خطی انجام دهد و ویندوز شرکت مایکروسافت نیز از قاعده مستثنا نیست. بسیاری از این دستورات معادل گرافیکی ندارند و آن معدود دستوراتی نیز که می‌توانستند با یک اینترفیس گرافیکی زیبا اجرا شوند جهت تسریع بخشیدن به فرایند پردازش صرفا توسط یک سری دستورات خطی اجرا می‌گردند. مطمئنا ما نمی‌توانیم در یک مطلب به تشریح تمام دستورات قسمت Command Prompt و یا PowerShell بپردازیم پس بنا را بر آن گذاشته‌ایم تا در ادامه این مطلب ده دستور مهم و کاربردی را به شما بیاموزیم، دستوراتی که حتی برای کاربران مبتدی نیز مفید به فایده هستند.

یافتن سریع آدرس آی‌پی با ipconfig

شما می‌توانید از طریق کنترل پنل نیز به آی‌پی خود دسترسی پیدا کنید ولی این روش تنها چند کلیک زمان می‌برد. دستور ipconfig ساده‌ترین راه ممکن برای رسیدن به اطلاعاتی همچون آدرس آی‌پی و گیت پیش‌فرض مودم شما می‌باشد. برای استفاده از این دستور تنها کافیست عبارت ipconfig را در پنجره Command Prompt تایپ کرده تا لیستی از اتصالات شبکه دستگاه ویندوزی خود را ببینید. حال اگر از یک اتصال وای‌فای برای دسترسی به اینترنت استفاده می‌کنید کافیست نگاهی به قسمت Wireless LAN انداخته و اگر اتصال اینترنتی شما از طریق سیم LAN انجام می‌پذیرد قسمت Local Area Connection را چک کنید.

پاک کردن کش DNS با ipconfig /flushdns

اگر شما سرور DNS خود را تغییر داده‌اید تاثیرات آن به طور لحظه‌ای نمایان نخواهد شد زیرا ویندوز از یک کش به خصوص برای یادآوری بازخوردهای DNS شما استفاده می‌کند تا شاید اگر باز هم همان آدرس را در آینده به کار بردید در زمان صرفه‌جویی معقولی انجام بگیرد. به همین دلیل برای کسب اطمینان از شناخته شدن سرور DNS جدید توسط ویندوز و دریافت آدرس‌های سرور جدید کافیست لحظاتی بعد از تغییر سرور، عبارت ipconfig /flushdns را در پنجره Command Prompt اجرا نمایید.

مسائل مرتبط با اتصالات اینترنتی و عیب‌یابی شبکه با ping, tracert

ویندوز برای زمان‌هایی که شما برای مرور یک آدرس اینترنتی خاص به مشکل برمی‌خورید و یا هرگونه مشکل دیگری در اتصالات اینترنتی و یا شبکه LAN مورد استفاده خود دارید یک سری ابزار استاندارد و برنامه‌های خاص برای شناسایی مشکلات در نظر گرفته است.

ابتدا شما می‌توانید از دستور ping استفاده نمایید. برای این کار عبارت google.com را تایپ کرده و اینتر را فشار دهید. با این کار ویندوز یک سری بسته‌های خاص را به سایت مورد نظر ارسال می‌کند و گوگل نیز به محض دریافت بازخورد نشان داده و شما را از دریافت آن‌ها مطمئن می‌کند. اگر مشکلی در دریافت هر یک از بسته‌های ارسالی وجود داشته باشد حال می‌خواهد تاخیر در فرستادن و دریافت بسته‌ها باشد یا مشکلاتی دیگر شما با packet loss مواجه هستید.

همچنین دستور Tracert که مسیر یک بسته را برای رسیدن به وبسایت دنبال می‌کند می‌تواند بسیار کاربردی باشد. برای امتحان کردن این دستور tracert google.com را تایپ کرده و اینتر را فشار دهید، با این کار در مدت کوتاهی مسیر اتصال بسته‌ها به سایت مقصد یعنی گوگل را مشاهده خواهید نمود. در ضمن این قابلیت اگر شما مشکلی در اتصال به یک وبسایت خاص داشته باشید tracert محل ایجاد مشکل را به شما نشان خواهد داد.

ساخت میانبرهایی برای خاموش کردن رایانه با shutdown (ویندوز هشت)

دستور shutdown به طور اختصاصی در ویندوز هشت کاربرد دارد و شما به عنوان کاربر می‌توانید از این دستور جهت ساخت میانبرهای خاص و تعبیه آن‌ها در منوی استارت و یا دسکتاپ رایانه خود با سرعت و سهولت بیشتری رایانه را خاموش و یا ریستارت کنید.

با استفاده از این دستور همچنین می‌توان رایانه را به نحوی ریستارت کرد که در شروع مجدد کار گزینه‌های advanced startup ویندوز ظاهر شوند.

خاموش کردن: shutdown /s /t 0

ریستارت: shutdown /r /t 0

ریستارت و شروع مجدد با تنظیمات پیشرفته: shutdown /r /o

شما همچنین می‌توانید با دادن زمان‌هایی بر حسب ثانیه به جای 0 در دو دستور اول، رایانه را در یک زمان دلخواه خاموش و یا ریستارت کنید.

ایجاد بازیابی سفارشی تصاویر با recimg (ویندوز هشت)             

ویندوز هشت با قابلیت‌هایی خاص به کاربر خود این اجازه را می‌دهد تا حالت سیستم رایانه را به حالت اصلی آن بازگرداند. شما به عنوان کاربر همچنین می‌توانید با استفاده از قابلیت مخفی recimg یک سری نقطه بازیابی سفارشی برای تصاویر خود ایجاد کنید. این کار که از طریق Command Prompt صورت می‌پذیرد علاوه بر آن‌چه ذکر شد به شما اجازه حذف بدافزارهای نصب شده به اقتضای سخت افزار سیستم‌تان را می‌دهد. شما همچنین می‌توانید با استفاده از همین دستور از نرم‌افزارهای موردعلاقه دسکتاپ نوعی نسخه پشتیبان تهیه کنید.

ایجاد دسترسی برای بازیابی سیستمی با wbadmin start backup

در ویندوز 8.1 اینترفیس ایجاد نسخه پشتیبان که به کاربر امکان ایجاد نقطه بازیابی سیستمی را می‌داد به کل حذف شده است. نقطه بازیابی سیستمی یک نسخه پشتیبان کامل از تمامی فایل‌های سیستم در یک تاریخ و ساعت مشخص می‌باشد. در حالیکه اینترفیس گرافیکی برای انجام این کار از بین رفته گیک‌ها همچنان می‌توانند با استفاده از دستور cmdlet در پنجره PowerShell برای سیستم خود یک نقطه بازیابی ترتیب دهند. (دستور از طریق Command Prompt قابل اجرا نیست)

اسکن فایل‌های سیستم برای پیدا کردن مشکلات سیستمی با sfc /scannow

تمام ویندوزهای مایکروسافت مشتمل بر یک ابزار جستجوگر مخصوص برای اسکن کردن فایل‌های سیستم و یافتن مشکلات موجود هستند. وقتی در اثر قطع جریان برق به هنگام اجرای برنامه‌های سنگین فایل‌های سیستم خراب شده و یا از دست رفته باشند این قابلیت آن‌ها را تعمیر و بازگردانی می‌کند. این دستور در بسیاری از موارد که سیستم عامل با مشکلات جزئی مواجه است بسیار کاربردی است.

برای اجرای این فرمان پنجره Command Prompt را به عنوان یک مدیر (as Administrator) باز کرده و سپس عبارت sfc /scannow را اجرا نمایید.

اتصال به سرور شبکه راه دور (Telnet) با telnet

کلاینت مورد استفاده شبکه راه دور یا Telnet به صورت پیش‌فرض در ویندوز موجود نیست و شما برای استفاده باید آن را از طریق کنترل پنل نصب نمایید. پس از نصب شما می‌توانید با استفاده از دستور telnet بدون نیاز به هرگونه نرم‌افزار یا سرویس ثالث به سرورهای Telnet متصل شوید.

حذف همیشگی و بازنویسی یک دایرکتوری با cipher

دستور cipher عمدتا برای مدیریت رمزگذاری فایل‌ها و پوشه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد ولی شما می‌توانید با استفاده از گزینه‌های اضافی آن یک سری داده به اصطلاح garbage را برای یک درایو خاص بنویسید و از غیرقابل بازیابی بودن فایل‌های حذف شده آن درایو اطمینان حاصل کنید. کاری که برای کاربران مبتدی فقط با نصب یک نرم‌افزار ثالث امکان پذیر است تنها با اجرای دستور ساده / W: C: \ (این‌جا مقصد درایو C می‌باشد) انجام می‌گیرد.   ما در این مطلب سعی داریم

مشاهده لیست اتصالات و پورت‌های شبکه با netstat –an

دستور netstat به هنگام نیاز به تمامی آمارهای شبکه مورد استفاده در رایانه شما بسیار کاربردی است. این دستور مشتمل بر چندین زیرشاخه مختلف می‌باشد که یکی از آن‌ها netstat –an است. با استفاده از دستور netstat –an شما می‌توانید یک لیست کامل از تمام اتصالات و شبکه‌های موجود بر روی رایانه خود را همراه با پورت و  آدرس آی‌پی خارجی که به آن متصل شده مشاهده کنید.

امیدواریم با مطالعه این مطلب کاربران مبتدی به فکر مطالعه بیشتر در حوزه دستورات ویندوز افتاده باشند و طرفداران لینوکس نیز متوجه شده باشند که چنین دستورات و قابلیت‌هایی تنها مختص سیستم‌عامل‌های متن باز نیست.

پیشنهاد نرم‌افزار برای مدیریت PASSWORD

برای تمامِ کسانی که از اینترنت استفاده می‌کنند، مطمئنا داشتن یک برنامه‌ مدیریتِ Password الزامیست. در صورتِ عدم استفاده از این گونه برنامه‌ها، بسیاری از Passwordهایتان را فراموش خواهید کرد. البته شاید علاقه‌ای به استفاده از این‌ برنامه‌ها نداشته باشید و برای چندین سایت از یک Password استفاده کنید و یا به صورت کلی Passwordهای ساده و به یادماندنی را به کار گیرید. در این صورت چیزی که باید در نظر داشته باشید دزدانِ اینترنتی است که تنها با هک کردن یک Password می‌توانند به تمام حساب‌های کاربری شما دسترسی پیدا کنند و یا Passwordهایِ ساده‌ شما را به راحتی هک کنند.

یک برنامه مدیریتِ Password، Password‌ها و دیگر اطلاعاتِ مربوط به ورودیِ حساب کاربری را درون یک پایگاه‌داده رمزگذاری شده، ذخیره می‌کند.  روش استفاده از این برنامه‌ها به این صورت است که ‌اگر بخواهید به یک وب‌سایت یا برنامه امنیتی وارد شوید، مدیریتِ Password را باز می‌کنید، Password اصلی مربوط به مدیریت Password را تایپ کرده (این تنها Passwordای است که باید به یاد بسپارید) و سپس از اطلاعاتی که لازم دارید استفاده می‌کنید.

اما کدام برنامه مدیریت Password پیشنهاد می‌شود؟

KeePass Password Safe 

 KeePass نرم‌افزاری رایگان و متن‌باز است. ممکن است بعضی افراد از نظر امنیتی به برنامه‌های متن‌باز ایراد بگیرند، اما به شخصه چیزِ متقاعدکننده‌ای ندیده‌ام که ثابت کند منابع بسته از منابع باز امنیت بهتری دارند، منابع بسته درهایِ‌پشتیِ پنهانی دارند که ما و شما چیزی در مورد آن نمی‌دانیم و شاید هیچ‌وقت هم در این مورد چیزی دستگیرمان نشود.

می‌توان برنامه‌هایِ محبوبِ متن‌باز را به عنوانِ نرم‌افزارهایِ سازگار با تمامیِ پلتفورم‌ها در نظر گرفت، چون هر کسی که مهارت‌های لازم را داشته باشد، به راحتی می‌تواند یک برنامه سازگار بسازد. من در iOS و اندروید از مدیریتِ Passwordهایی استفاده می‌کنم که با KeePass سازگاری دارند و از همان فایل‌های پایگاه‌داده‌ای که نمونه‌اش در کامپیوترم هست، استفاده می‌کنند.

Password و فایلِ‌کلید

این برنامه به دو صورت اجرا می‌شود، یکی با یک Password اصلی و دیگری هم با Password و هم با یک فایل موسوم به کلید. فایلِ‌کلید می‌تواند از هر نوعی باشد، اما اگر این فایل حتی کوچکترین تغییری کند، برای برنامه غیرقابل شناسایی خواهد شد و در نتیجه به Passwordها دسترسی نخواهید داشت و همه‌ Passwordهایتان را از دست خواهید داد.

اگر روش Password را انتخاب می‌کنید، پس به Passwordای احتیاج خواهید داشت که همیشه به یادتان بماند، و در عین حال به قدری طولانی و پیچیده باشد که کسی نتواند آن را هک کند. اگر Password خود را فراموش کنید، تمام دسترسی‌های مربوط به Passwordهای دیگر را از دست خواهید داد. اگر Passwordای که گذاشتید زیادی کوتاه یا ساده باشد (مثل Passwordهای یک کلمه‌ای)، از هک در امان نخواهید بود.

KeePass امکان به دردبخورِ دیگری نیز دارد که کار را راحت می‌کند. بدین صورت که می‌توانید Password خود را درونِ یکی از فولدرها و فایل‌های درایو قرار دهید. در این حالت می‌توانید Passwordهای خیلی بلند و پیچیده را به کار گیرید و تنها با کلیک کردنِ یک آیکون و به صورتِ خودکار نام کاربری و Password را درون یک صفحه وب درج کنید.

منبع:www.p30world.com